Zakończenie terapii to zaledwie początek drogi. To tak jakbyś poznał nuty, ale grać nie umiesz. No ale nuty to już coś! Z nimi łatwiej!

“Wielu alkoholików po leczeniu jest w bardzo ciężkim stanie emocjonalnym. Podczas terapii uświadomili sobie, często po raz pierwszy w życiu, siłę swoich emocji. Teraz wychodzi z nich dużo złości, frustracji, lęków i innych emocji, z którymi nie umieją sobie poradzić. A kiedy ludzie nie wiedzą co robić ze swoimi uczuciami, zdają się obwiniać i karać za te stany tych, których najbardziej kochają. Alkoholicy w ogóle zawsze szukają kogoś, kogo mogliby obwinić za swoją sytuację. Przypuszczam, że w Polsce często pokazują palcem na państwo, historię, partię, Kościół, sąsiadów, rodzinę, na każdego kto znajdzie się pod ręką. A ich rodziny nawet nie muszą tak daleko szukać, bo zawsze mogą o wszystkie nieszczęścia obwiniać swoich alkoholików. I tak umacnia się krąg przerzucania odpowiedzialności za własne życie i wzajemnych obwiniań. Ale warto pamiętać, że ilekroć wskazujesz palcem na kogoś jako na winnego, na rzekomego sprawcę swoich problemów – wówczas masz tylko jeden palec wymierzony w niego, a trzy zagięte palce są wymierzone w ciebie samego” – Wiktor Osiatyński.

 

 

Po skończonej terapii zapraszamy zarówno naszych pacjentów, jak i ich bliskich to kontynuacji leczenia w trybie ambulatoryjnym. Spotkania odbywają się raz w tygodniu. Po rekomendacji terapeuty prowadzącego, jest również możliwość częstszych konsultacji.

Grupy Wsparcia

Dla osób uzależnionych

Dla kogo?

  • dla wszystkich absolwentów terapii stacjonarnej 

Kiedy i gdzie?

  •  każdy wtorek 17.00 – 18.00-20.00 w naszym ośrodku

Dlaczego?

Ukończenie terapii uzależnień jest bardzo ważnym krokiem w kierunku zdrowienia. Jednakże to nie wystarczy, jest to zaledwie pierwszy krok w kierunku pokonania choroby.

Niektórzy absolwenci ośrodka terapeutycznego mają w sobie dużo siły i wytrwałości, dzięki czemu są w stanie samodzielnie wytrwać w abstynencji. Inni natykają się na rozmaite przeszkody, a powstrzymanie się od picia wciąż stanowi dla nich wyzwanie nie do osiągnięcia. Takim osobom przyda się każda pomoc z zewnątrz. Jedna z nich jest uczestnictwo w grupie wsparcia.

Grupa wsparcia jest formą pomocy psychologicznej, spotkaniami osób, które łączą podobne przeżycia i problemy. W naszym ośrodku grupa wsparcia składa się z absolwentów, którzy ukończyli program terapii stacjonarnej i decydują się na spotkania aby pomóc sobie oraz innym członkom grupy przezwyciężyć chorobę

Udział w grupie wsparcia zapewnia osobom uzależnionym pozytywne kontakty towarzyskie oraz pomoc w zapobieganiu nawrotom. W takich momentach bardzo pomocne okazuje się wsparcie udzielane przez osoby z tym samym problemem. To właśnie inni uzależnieni najlepiej rozumieją jego odczucia, są w stanie udzielić pożytecznej rady oraz podzielić się własnymi doświadczeniami dotyczącymi podobnych sytuacji.

Udział w grupach wsparcia opiera się na zasadzie poufności i całkowitej dyskrecji.  

 Grupa wsparcia sprawia, że uzależniony przestaje czuć się wyobcowany. Do tej pory doświadczał przede wszystkim wrażenia unikalności swoich przeżyć – w porównaniu ze zdrową rodziną i znajomymi czuł się inny, pełen wad i słabości. Podczas spotkań z innymi uzależnionymi ma szansę zobaczyć, że jego problemy dotykają też innych. W dodatku ma okazję obserwować udane zmagania innych, ich sukcesy i małe zwycięstwa. Wszystkie te doświadczenia są źródłem nadziei, że on również może żyć normalnie i być szczęśliwy.

Swoistym „benefitem” często wynoszonym z udziału w grupach wsparcia są znajomości i przyjaźnie, nierzadko na całe życie. Wspólne przeżywanie trudności, podobne doświadczenia oraz wzajemna pomoc na niełatwym etapie życia bardzo zbliżają i pomagają pokonać dojmującą samotnośćt

Dla osób współuzależnionych

Dla kogo?

Dla osób współuzależnionuch (dzieci, partnerów, rodziców)

Kiedy i gdzie?

– każdy czwartek 17.00-18.00 w naszym ośrodku

Dlaczego?

Często spotykamy się ze stwierdzeniem: „mój mąż/żona pije. Ja nie jestem współuzalezniona/współuzależniony. Ja przecież nie piję tak jak partner?”. Takie stwierdzenie dotyczy nie tylko małżonków czy partnerów osoby uzależnionej – chora jest cała rodzina żyjąca z osobą uzależnioną.

Istnieją znaczące podobieństwa w funkcjonowaniu psychologicznym oraz społecznym osób uzależnionych i ich partnerów. Osoby współuzależnione mają bowiem trudności z:

  • odczuwaniem poczucia własnej wartości;
  • wytyczaniem granic psychologicznych; osoba, która ma problem z wytyczaniem granic psychologicznych przeżywa wewnętrzną rozterkę pomiędzy tym co chciałaby zrobić a tym co robi. Często obwinia innych za to w jakiej sytuacji się znalazła lub bierze nadmierną odpowiedzialność na siebie aby sprostać wymaganiom innych.
  • doświadczaniem i wyrażaniem własnej rzeczywistości w zrównoważony sposób; Osoba współuzależniona nie realizuje własnych potrzeb, tylko wszystkie działania wykonuje w odpowiedzi na zachowanie partnera.
  • trudność w dbaniu o swoje własne dorosłe potrzeby i pragnienia

Porady i wskazówki dla osób żyjących z osobą uzależnioną:

  • Nie bierz na siebie winy za uzależnienie bliskiej Ci osoby. Uzależnienie jest chorobą, a nie problemem, wywołanym przez żony, przyjaciół, dzieci czy rodziców.
  • Przestań zwodzić się wymówkami wymyślanymi przez osobę uzależnioną.
  • Nigdy nie prowadź dyskusji z osobą uzależnioną, będącą pod wpływem środka uzależniającego, bo niewiele można wtedy zyskać. Staraj się z nią rozmawiać, gdy jest trzeźwa.
  • Przyjrzyj się spokojnie własnemu piciu i temu, jak używasz innych środków chemicznych (np. narkotyków lub leków przeciwbólowych, nasennych). Bywa, że bliscy osoby uzależnionej, same popadają w uzależnienie.
  • Nie uciekaj dłużej od faktów. Zdobądź wiedzę na temat mechanizmów uzależnienia
  • Nie obwiniaj osoby uzależnionej za swoje życie. Zacznij koncentrować się na własnych działaniach, to dzięki nim możesz się podnieść albo załamać.
  • Przestań kontrolować uzależnienie bliskiej Ci osoby. Dowiedz się o formach terapii dla osób uzależnionych i wymagaj kontynuowania leczenia . Pamiętaj, że sam/-a w pojedynkę nie doprowadzisz jej do trzeźwości.
  • Przestań przychodzić „z pomocą” osobie uzależnionej. Zacznij pozwalać jej na cierpienie i ponoszenie odpowiedzialności za konsekwencje wynikające z jej uzależnienia.
  • Skieruj uwagę na siebie, staraj się wracać do wzorów normalnego życia. Nie krąż dłużej wokół powodów uzależnienia.
  • Zacznij mówić to, co myślisz i robić to, co mówisz. Przestań grozić. Jeśli stawiasz jakieś warunki-konsekwentnie to realizuj.
  • Odrzucaj nierealne obietnice i nie opieraj na nich swoich planów życiowych.
  • Przestań narzekać, oburzać się, gderać, wygłaszać kazania i przymilać się. Zacznij rzeczowo informować osobę uzależnioną o jej niewłaściwym postępowaniu i traktuj ją jak osobę dorosłą.
  • Zacznij ochraniać siebie, poszukaj sojuszników- odrzuć tajemnicę. Nie pozwól krzywdzić siebie i dzieci.
  • Pamiętaj, że uzależnienie to ciężka, przewlekła choroba i aby pomóc członkowi rodziny w pokonaniu jej, trzeba koniecznie zaakceptować ten fakt i przestać się wstydzić. Alkoholizm to bardzo uciążliwa choroba, ale jedna z wielu, z której powrót do zdrowia jest możliwy.
  • Nie należy liczyć na natychmiastowe efekty leczenia. Uzależnienie jest chorobą przewlekłą. Bardzo potrzebne jest w tym czasie wspieranie osoby, która się leczy. Abstynencja to wielkie cierpienie i wyrzeczenie, szczególnie w początkowej fazie. Pomóż je w tym, wspieraj go – zarówno psychicznie uprzejmością, miłością, zrozumieniem, jak swoim zachowaniem (np. nie pijąc razem z nim, nie chodząc z nim w miejsca, gdzie jest alkohol/narkotyki lub osoby pod wpływem).